സ്നേഹിത

പ്രിയനേ  ..,

ഒരു വലിയ  കാറ്റിലെ
കരിയില പോലെ 
സ്വയമറിയാതെ  പോകെയാണ്
നിലത്തു  വീഴ്ത്തിയും  ആഞ്ഞടിച്ചും നീ.
കാലവെയിൽ മഴകൾ കൊണ്ട്  നനയുമ്പോഴും 
മുടിയുലച്ചു ചുഴറ്റി കറങ്ങി ദ്രവിക്കുമ്പോഴും
ഈ കാറ്റാണ് നീ 
കാറ്റ് മായുമ്പൊൾ
ചലനം നിലക്കുമൊരു 
ഒറ്റ  കരിയില ..ഞാൻ

ഇലഞരമ്പുകൾക്കില്ല
പ്രണയമെന്നാലും
കാമാർത്ത പച്ച നിറമെന്ന ലഹരിയും ..
എന്നാലും ഉണ്ടിളം കാറ്റിനാൽ 
താനേ ചലിക്കുമീ  നോവിന്റെ  കൂട്ടായ്
ആർദ്ദമായി  എന്നും നിന്റെ ഈ  സ്നേഹം ..

കാലമുറയും മണ്ണിനുള്ളിൽ
ഒരുനാൾ നാം
അർത്ഥമഴിഞ്ഞു നേർ രേഘയാം അക്ഷരങ്ങളിൽ നിന്ന് 

മങ്ങി മാഞ്ഞു ബിന്ദുവായ്‌ ശൂന്യമായ് മായുമെന്നു
ഈ ഗൽഗദമൊരു ഉറപ്പായ് തേങ്ങുമ്പോൾ ..
അറിയുക സ്നേഹം ത്യാഗമെന്നും നീ.

കല